ماشاا... :                 اول زندگي باغ بالا و پايين نشونم ميداد ... حرف هاي قشنگ ، قشنگ .... ميگفت : سالي شش بار ميبرمت سفرآب تو دلت نميذارم تكون بخوره ... اي ددم واي ... خرش كه از پل گذشت تا طرقبه هم نبردم .

مهديس :                ولي محمود يك عاشق رمانتيك واقعيه ... حرفي اگه بزنه سر حرفش هست .

ماشاا... :                 مو هم همي فكر ها رو ميكردم ... مرد ها همشان سر و پا يك كرباسن .

كاظم :                     ( به محمود ) آي بي جنبه ان ، آي بي جنبه ان

محمود :                  كيا ؟

كاظم :                     همين زن ها . خدا نكنه از سر بي عقلي ، يك قولي بهشان بدي . شصت و شش سال بعد يادشانِ .

محمود :                  البته همه­ي زن ها اينجوري نيستند .

كاظم :                     زن زنِ آقاي زِ زِ .

محمود :                  محمود .

مهديس :                قرار گذاشته بود بعد عقد ببردم كيش ، نه ماه عسل ها . همين جوري . ماه عسل قراره بريم ژاپن .

ماشاا... :                 خاك بر سرم . مگه هنوز عقد نكردين ؟

مهديس :                آره ... ديروز عقد كرديم

ماشاا... :                 پس حتمأ اينجا هم كيشِ ... نه ؟

مهديس :                خب هنوز فرصت نكرديم .

ماشاا... :                 برو دختر جان ... اگه مو رنگ طرقبه رو ديدم ، تو هم رنگ كيش رو مي بيني . هنوز مرد ها رو نشناختي .

محمود :                  بهش قول دادم ببرمش كيش .

كاظم :                     پس افسارت رو گرفته ... الفاتحه

محمود :                  يعني چي ؟

كاظم :                     پسر جان از مو به تو نصيحت ، گربه رو دم حجله بايد بكشي ؟ زن ها جنبه دارن . فردا ببريش كيش پس فرداميگه ببرم ژاپن .

محمود :                  اتفاقأ واسه ماه عسل قراره ببرمش ژاپن .

كاظم :                     بفرما ... نگفتم . برو ... برو كه روي هر چي زن ذليل سفيد كردي .

ماشاا... :                 اگه گفته بعد عقد ميبرمت كيش ، بايد زورش ميكردي كه عقد كردم چرا نميريم .

مهديس :                آخه الان طفلي خيلي دستش تنگِ . هر چي داشت خرج مجلس كرد .

ماشاا... :                 ما زن ها هر چي سرمان مياد حقمانه . مثل مردا سياست ندارم كه . برو كه تو هم پيشانيت مثل خودم .

مهديس :                اوا خدا نكنه ...

ماشاا... :                 اوا ... خيلي هم دلت بخواد ... با اون شوهر عفريته­ي دروغگوت .

مهديس :                از شوهر تو كه بهتره ، لااقل گدايي نميكنه .

ماشاا... :                 اولاً گدا نه و متكدي . دوماً شوهر من هنرمنده . همچي نقش نابينا رو بازي ميكنه كه هر خري باور ميكنه

مهديس :                او ماي گاد ... يعني نابينا نيس . منم باورم شد .

ماشاا... :                 گفتم كه هر خري باور ميكنه ... شوهرم چنان اشك مردم رو در مياره كه آميتاپاچان هندي هم نميتونه .

كاظم :                     زن جماعت عشق لوازم آرايشِ . يك ماه گشنه باشه جيكش در نمياد ولي يه ساعت ماتيك نداشته باشه

                        دنيا رو روي سرت خراب ميكنه .

محمود :                  من كه تجربه­ي شما رو ندارم ولي حرفاتون خيلي شبيه حرف هاي خدابيامرز پدرمه .

كاظم :                     اه ... پدرت فوت كرده .... بنده خدا مادرت ، چي ميكشه

مهديس :                ميدوني ... حرف هاي شما خيلي شبيه حرف هاي مادرم و خواهرام . يعني همه­ي مرد ها مثل همند ؟

ماشاا... :                 حالا ديدي ... من بد ، مادر و خواهرات كه خير و صلاحت رو ميخوان . مرده ها يكيشون از ديگري بدتر .

                        خوبشون باباي خدا بيامرز من بود كه مُرد .

مهديس :            حالا ميگي من چيكار كنم ؟

ماشاا... :                 آها ... حالا شدي دختر خوب . اول كف دستت بده فالت بگيرم ، تا بعد .

كاظم :                     زن جماعت اگه بفهمه دوستش داري ، تمام . هيچوقت به زنت نگو دوستت دارم

ماشاا... :                 تا حالا شوهرت گفته دوستت دارم ؟

مهديس :                نه . آقا محمود ميگه عشق واقعي رو به زبون نميارن .

ماشاا... :                 غلط كرده . از بس خودخواه و مغرورن . خودشان رو دست بالا ميگيرن و زن رو برده ميبينن ، افت داره براشون، به برده شان بگن دوستت دارم .

مهديس :                خواهش ميكنم ... منم همين طور .

ماشاا... :                 به تو نميگم .... بو دده اين كيه باز ؟

محمود :                  يعني نبرمش كيش ؟

كاظم :                     نه !

محمود :                  آخه بهش قول دادم .

كاظم :                     اگه ببريش فكر ميكنه چه خبره ... زن ها همين جوري مرد ها رو نوكر خودشون ميدونند . مرد بودن خودت رو ثابت كن .

محمود :                  خب بهش چي بگم ؟

كاظم :                     ( در نقش محمود از موضع بالا ) اگه گفتم ميبرمت لابد صلاح بوده و الان صلاح ميدونم بگم نميريم . تمام .

ماشاا... :                 اگه قول داده ببرت كيش ، بايد ببرت .

مهديس :                خب من زياد از كيش خوشم نمياد ... خيلي گرمِ .

ماشاا... :                 بو دده ، چه افاده ها .... كيش بهانه است . اگه به قولش عمل نكنه ، ديگه هيچوقت به حرف هاش عمل نميكنه

مهديس :                آها ... فهميدم .

ماشاا... :                 فكر نكنم ... حالا پاشو برو .

مهديس :                كجا ؟

ماشاا... :                 قبرستون .... خب پيش شوهرت ديگه . قد راست . سر جلو . چشم تو چشم .

مهديس :                ( آماده رزم ميشود ) او ماي گاد ... نميتونم . احساس ميكنم يه چيزي كم دارم

ماشاا... :                 چي ؟

مهديس :                آها فهميدم .... لباس رزم زنانه ( از كيفش يك چادر در آورده و به صورت ضربدري دورش ميپيچد )

ماشاا... :                 از لباس رزم واجب تر ، ابزار جنگ زنانه است . ( لنگه كفشش را به او ميدهد )

مهديس :                نه پاشنه كفشت زياد بلند ني ، سيستر . خودم بهترش رو دارم .

ماشاا... :                 كفشهاي تو كه پاشنه نداره ؟

مهديس :                زبان زنانه از هر چي پاشنه­ي كفشِ برنده تره .

ماشاا... :                 آفرين ... راه افتادي . برو جلو ببينم .( فرياد ميكشد) نفس كش ...

كاظم :                     آماده اي .... كم نياري آبروي مردي و مردانگي رو حفظ كن .

محمود :                  آماده­ي آماده ام . ( هردو مثل گود زور خانه دور هم مي­چرخند )

مهديس :                ( با خشم ) محمود

محمود :                  ( با عشق ) مهديس ( وا ميرود . كاظم به سمت او رفته و شانه هايش را ماساژ ميدهد ماشاا... هم چيزهايي به مهديس مي­آموزد دوباره چرخ ميگيرند )

مهديس :                مگه قرار نبود منو ببري كيش ؟

محمود :                  خب كه چي ؟

مهديس :                چرا منو نبردي ؟

محمود :                  اون موقع صلاح دونستم ببرمت حالا صلاح اينه كه نبرمت . فهميدي ؟

مهديس :                ( با عشق ) محمود ( روي زمين غش ميكند . محمود و كاظم از پيروزي خوشحالي ميكنند و ماشاا... به سمت مهديس رفته و او را باد ميزند . با به حال آمدن مهديس دوباره نبرد آغاز ميشود )

محمود :                  مهديس

مهديس :                ( با خشم بسيار ) محمود

محمود :                  اوا سوسك ... ( مهديس جيغ ميكشد . كاظم و محمود ميخندند . دوباره رجز خواني شروع ميشود )

مهديس :                اگه منو دوست داري بگو ، بگو آي لاو يو . دوستت دارم

محمود :                  عمرأ ...

مهديس :                پس يعني دوستم نداري ( گريه ميكند )

محمود :                  گريه نكن ، من طاقت گريه هات رو ندارم ... مهديس ، غلط كردم . همين فردا ميريم كيش( ماشاا... . مهديس از بابت پيروزي از خوشحالي جيغ ميكشند و پايكوبي ميكنند )

كاظم :                     خاك عالم بر سر زن ذليلت كنند ، باختي

محمود :             بدرك . من تاب ديدن اشك هاي زنم رو ندارم . ( دكتر آمبولانس وارد ميشود )

دكتر :                     ببخشيد ... يك مريض اين اطراف نديدين .

ماشاا... :                 چرا اينجاست ؟ ( به كاظم اشاره ميكند )

دكتر :                چش شده ؟

ماشاا... :                 اونجاش سوخته .

دكتر :                خانم من جدي هستم . از پارك تماس گرفتن مركز و گفتن يه مريض بد حال توي پارك هست . همه­ي پارك رو گشتيم و مريضي پيدا نكرديم .

كاظم :                     بعله آقاي دكتر ، من تماس گرفتم . زن من مريضِ . من مريضم كه با اين ديوونه ازدواج كردم . بيچاره ام كرده

دكتر :                آرام عزيزم ، آرام . مشكلتون چيه .

كاظم :                     از صبح تا شب جون ميكنم به جاي دستت درد نكنه فقط غرو لند ميكنه .

دكتر :                مشكلات مادي توي همه­ي زندگي ها هست . اون زوج خوشبخت رو نگاه كنيد . شما بايد به اون ها درس زندگي بدين ، جانم . اون ها رو به ادامه­ي زندگي اميدوار كنيد ، جانم .

كاظم :                ماشاا... خانم ، ميبيني چه خوب حرف ميزنن . مو مو ياد بچه گيم افتادم . مدرسه­ي موش ها ... خانم معلم

«ما یک گروه کوچک نمایش در مشهد داریم. گروهی به نام اندیشه­های نو که سال­هاست در زمینه­ی نمایش فعالیت دارد. «نمایش­ها و اجراهای آن را به طور کامل در بیوگرافی هنری­ام ذکر کرده­ام.» یکی دیگر از فعالیت­های گروه تشکیل کلاس نمایشنامه نویسی و داستان نویسی است. برخی از اعضاء که علاقمند به نوشتن هستند در این کلاس شرکت می­کنند و گاه به صورت کلاسی و گاه فردی مطلب می­نویسند.

 طرح و داستان نمایشنامه­ای که در زیر می­خوانید متعلق به خانم راضیه جلال آبادی از اعضاء گروه است که بنده برای آن دیالوگ نوشته­ام. این قصه به صورت سفارشی از سوی فرهنگسرای خانواده در مشهد به گروه پیشنهاد شد و خانم جلال آبادی زحمت طراحی قصه­اش را کشید. ایشان در این قصه کوشیده است تفاوت بین ازدواج دو نسل گذشته و حال را به تصویر بکشد و با توجه به خواسته­ی سفارش دهنده که اجرای نمایش را برای زوج­های جوان در نظر داشت، از فضای کمدی و طنز سود برده است. من نیز برای دیالوگ نویسی کوشیدم از دیالوگ­های روان، ساده و امروزی استفاده کنم تا با فضای کار هارمونی ایجاد کند. خانم جلال آبادی در قصه از مشکلاتی قدیمی و کهنه که هنوز هم باعث جدایی و طلاق در زندگی می­شود مثل دعوای عروس و مادر شوهر، گربه را دم حجله کشتن و .... که از دیرباز سهم بسزایی در آمار طلاق داشته به سادگی یادآوری می­کند و هشدار میدهد. 

خواندن این نمایشنامه را به دلیل اختصاصی بودن فن نمایش، اگر چه دارای جذابیت­هایی طنز است به غیرعلاقمندان توصیه نمی­کنم. نمایشنامه نویسی و نمایشنامه خوانی نیازمند شناخت صحنه و ابزار آن است که شاید برای همه­ی کاربران جالب توجه نباشد. بهرحال چون می­کوشم در همه­ی زمینه­های ادبی در وبلاگم نمونه­ای داشته باشم، چند نمونه نمایشنامه برای علاقمندان می­گذارم. ضمناً عزیزانی که تمایل دارند در کلاس­های ادبی گروه شرکت کنند و از مزایای رایگان بودن آن استفاده کنند، می­توانند با ارسال ایمیل مکاتبه فرمایند.

            نمایشنامه کمدی: چرخ زندگی

            بازیگران:

            محمود ـ 26 ساله

            مهدیس ـ 22 ساله

            ماشاالله ـ 35 ساله ـ فالگیر

            کاظم ـ 40 ساله ـ متکدی

فضای صحنه، قسمتی از پارک است. دو نیمکت یکی در قسمت چپ و جلوی صحنه و دیگری به صورت قرینه در راست عقب صحنه قرار گرفته است. عناصر دیگری هم­چون درخت و سبزه برای آرایش صحنه قرار دارد. مهدیس و محمود از انتهای چپ صحنه وارد و در حال گفتگو به سمت نیمکت عقب رفته و می­نشینند.

مهدیس:             تو منو دوست نداری.

محمود:                    اه... این چه حرفیه؟ من که به قولم وفا کردم.

مهدیس:                   چی؟ همین که عقدم کردی، به همه­ی قولات وفا کردی؟

محمود:                    یکی یکی. بزار مهر عقدنامه خشک بشه.

            ماشاالله که گویی خسته از کار روزانه است، از چپ جلوی صحنه،وارد شده و همان جا بساطش را پهن می­کند. ماشاالله متوجه مهدیس و محمود شده و هم­چون یک شکارچی که شکاری تازه یافته، خودش را از دید آن دو پنهان می­کند و به حرف­های آنان گوش داده و گاه آن ها را مسخره می­کند و گاه چیزی یادداشت می­کند.

مهدیس:                   اوه، مای گاد. تو اصلاً احساسات منو درک نمی­کنی.

محمود:                    من؟ تو همه­ی امید و آرزوی منی. تو عشق منی.

مهدیس:                   فقط حرف می­زنی. اه... یو کَن اِسپیک انگلیش؟

محمود:                    هـــــا؟

مهدیس:                   بی کلاسی، می­فهمی. بی کلاس

محمود:                    تو هم هی دوزار سوادت رو بکوب فرق سر ما.

مهدیس:                   (بغض کرده) سر من داد می­زنی؟

محمود:                    من کی داد زدم؟

مهدیس:                   (بغض کرده) می­خوای منو بزنی؟ اوه... مای گاد.

محمود:                    من غلط بکنم.

مهدیس:                    (زار می­زند) چی فکر می­کردم، چی شد. (جدی) تو اصلاً منو درک نمی­کنی.

محمود:                    چکار باید بکنم، بگو

مهدیس:                   اگه راست میگی بگو ببینم، رنگ مورد علاقه­ی من چیه؟

محمود:                    (سریع و حفظ کرده) آبی آسمونی.

            ماشاالله یادداشت می­کند.

مهدیس:                   چه گلی رو بیشتر دوست دارم؟

محمود:                    گل مریم

            ماشاالله یادداشت می­کند.

مهدیس:                   (خوشحال) او... مای گاد. غذای مورد علاقه­ام؟

محمود:                    رست بیف ایتالیایی.

            ماشاالله یادداشت می­کند.

مهدیس:                   واسه تولدم چی دوست دارم برام بخری؟

محمود:                    یه سینه ریز ایتالیایی همراه با یه بغل گل مریم. (جلویش خم شده و گل رویایی را تقدیمش می­کند. ماشاالله یادداشت می­کند، بلند شده و به سمت آنان می­رود)

ماشاالله:                   به به به...... عروس خانم. خوشگل خانم. شانس بهت رو آورده که امروز من شما را دیدم. طالع بلندی داری. بختت سفیده، پیشانیت پر ماه و ستاره. (به زور دست مهدیس را می­گیرد) دستت بده، دستت بده فالت بگیرم. (مهدیس می­کوشد دستش را عقب بکشد، ماشاالله به زور کف دستش را باز میکند) چه زوری داری، خاله.... ها......... (کف دستش را می­بیند) چه خط و خطوط پر راز و طول و درازی. این خط رو می­بینی؟ این ... این (مهدیس نمی­بیند. ماشاالله آرام) کور هم هست. ایناها، این خط. این خط طول عمر تویِ عروس گلم. (اجازه صحبت به مهدیس نمی­دهد) عمر بلندی داری، تازه هم که ازدواج کردی، عروس خانوم. مبارکه.... مبارکه (به محمود ریز نگاه می­کند) عجب آقای خوش قد و بالایی، چه خوش تیپ هم هست. (مهدیس جلوی نگاهش قرار می­گیرد. ماشاالله آرام) نمیدونم برای چی، خر شده تو رو گرفته. (بلند) عروس گلم، این خط­ها رو می­بینی. سه نفر به زندگیت حسودی­شان می­کنه، چشم دیدنت رو ندارن. فقط می­خوان زندگیت رو به هم بریزن. (مهدیس دستش را می­کشد)

مهدیس:                   برو خانوم. من اصلاً به فال و فالگیری اعتقاد ندارم. آی ام ساری

ماشاالله:                   (نمی­فهمد) ها.... خوب بود بچه تهران نبودی. (مسخره می­کند) ساری. من خودم توی ساری، کلی مرید دارم. فکر کردی من از این فالگیر الکی­هایم، دختر جان. من مدیوم دارم. میدانی مدیوم یعنی چی؟ سالی دو بار میرم هندوستان، آبگرد (آپگرید) میشم. اصلاً می­خوای بگم اسمت چیه؟ مهدیس خانوم، من خیلی چیزها از تو میدانم، از گذشته­ات، از آینده­ات. می­خوای بگم چه رنگی رو بیشتر از همه دوست داری؟ ها... آبی آسمانی. بگم چی غذایی رو بیشتر دلت می­خواد بلنبونی؟ رست بیف ایتالیایی. از آینده­ات هم می­دانم، بیا... بیا، در گوشت بگم. (در گوشی) همین شوهر خوش قد و بالات قراره برای جشن تولدت یک سرویس سینه ریز ایتالیایی بخره، از بس گوش بلنده.

مهدیس:                   برو خانم، هر چی از خودمون شنیدی به خودمون تحویل میدی. برو دست از سر ما بردار، بفرمایید. (هلش می­دهد)

ماشاالله:                   ای وای، چه عجوزه­ای این. (رو به محمود) خدا به داد دل تو برسه.

مهدیس:                   برو ببینم. من اعتقاد ندارم، خانوم جون.

ماشاالله:                   نگو نگو نگو، همین هفته قبل روی همین صندلی، یک دختر خیلی از تو خوشگل­تر و خوش قد و قامت­تر، گفت اعتقاد ندارم. از در پارک رفت بیرون یک تریلی هم­چنین لهش کرد، هم­چین لهش کرد که فقط کف دستش ماند کف آسفالت.

مهدیس:                   عجب گیری افتادیم ها، مای گاد، محمود به دادم برس، بگو ولم کنه.

محمود:                    بفرمایید خانوم، بفرمایید برید یک نفر دیگر رو خر کنید.

ماشاالله:                   (به طرف محمود می­رود) شکسته نفسی می­فرمایید، شاه داماد. دلم برات می­سوزه، چطوری می­خوای با این عجوزه سر کنی. دستت بده فالت بگیرم که میدونم دلت پر از غم و غصه است.

مهدیس:                   (بین آن دو قرار می­گیرد) برو خانوم به شوهر من چکار داری؟ خجالت بکش.

ماشاالله:                   شوهرم.... شوهرم، خودت خجالت بکش. اون جای نوه­ی منه.

(از آن دو جدا شده و به سر جای خودش برمی­گردد. سفره­اش را پهن کرده و مشغول خوردن غذا میشود)

مهدیس:                         می­بینی... می­بینی چقدر بدبختم.

محمود:                          چی شده؟

مهدیس:                         (با گریه و عشوه) روز اول عقدم باید بیام توی این پارک و با این آدما سر و کله بزنم. من چقدر بدبختم.

محمود:                          این چه حرفیه عزیزم، تو وقتی منو داری اصلاً نباید به چیز دیگه فکر کنی.

      کاظم وارد می­شود و در حال گدایی است. با دیدن محمود و مهدیس به سمت آنها رفته و شروع به گدایی می­کند. محمود و مهدیس غرق در یکدیگر، توجهی به کاظم نمی­کنند.

کاظم:                            (با لهجه مشهدی) به من عاجز بی­نوا کمک کنن. اگر داراین ده هزار تومن، دارای خسیسن، پنج هزار تومن، تو سرش بخوره دو هزار تومن. آتیش زدم به مالم هزار تومن. خیلی گداین پانصد تومن. عمراً اگر پایین تر بیام، سیصد تومن. (با عصبانیت آندو را نگاه می­کند. وقتی متوجه می­شود آن دو غرق در چشمان یکدیگرند، پشت صندلی رفته و با دست بین نگاه آن دو می­پرد. ذوق زده رو به تماشاچی) دارن لاو مترکونن. مثل فیلم­های هندی. الان یک هندی براشان بازی کنم که کیف کنند. (به تقلید نابینایی جلوی صحنه می­آید و نمایش بازی می­کند) پدر، تو منو دوست نداشتی پدر. نه نه نه اجازه نمیدم منو بغل بگیری پدر، دست­های تو هیچ وقت منو بغل نگرفته پدر. من فقط سیلی تو رو به یاد دارم، پدر.  پدر پدر پدر، اولین سیلی که به گوشم زدی پرده­ی گوشم پاره شد پدر، من کر شدم پدر. از روی کوه وقتی من و الاغت می­خواستیم بیفتیم، اول الاغت رو گرفتی پدر. یادت میاد، من هفت تا تپه مثل.... افتادم پایین چلاق شدم پدر. (به محمود و مهدیس نگاه می­کند. آن ها بی توجه هستند. عصبانی نقش دیگری بازی میکند.) (با فریاد) خدا.... من اعتراض دارم. کجا باید شکایت بنویسم؟ چشمام رو ازم خواستی، بهت دادم. اما چرا این جا. من اعتراض دارم. چرا کنار راین؟

محمود:                          (از صدای بلند کاظم برخواسته و به سمت او می­رود) چی شده داداش؟ چی شده؟

کاظم:                            (سرش را میان آغوش محمود می­گیرد) ترکوندی؟

محمود:                          (نفهمیده) جان؟

کاظم:                            میگم دلم، دلم،

محمود:                          دلت چی؟

کاظم:                            ترکید. (با دهان صدای ترکیدن ایجاد می­کند)

محمود:                          خدا نکنه.

کاظم:                            به من عاجز بینوا کمک کنن.

محمود:                          جان...... برو بابا (برخواسته و به سمت مهدیس می­رود) ما رو بگو گفتیم چی شده؟ پاشو بریم خانوم.

مهدیس:                         اوه مای گاد، چه بی احساسی محمود.

محمود:                          مادیات  با شور و احساس و عشق منافات داره. مادیات رو از خودتون دور بریزید و عشق واقعی را تجربه کنید.

 مهديس :                               اوه ، ماي گاد چه رمانتيك آقا محمود ، يه هزار ماني بهش بده

محمود :                                  چكار كنم ؟

مهديس :                                ماني ، گفتم ماني بهش بده .

محمود :                                  دست شما درد نكنه . مامانم رو بدم به اين ؟

كاظم :                                     بهه . شانس ما رو باش . خانم جون زبون خواهر شوهر بدتره . بگو خواهرش رو بده بهم

مهديس :                                اوا ؛ چه شوگره اين

كاظم :                                     شوفر كجا بوده خانم ؟ كلاس آدمو مياري پائين . متكدي پيشكسوت اينترنتي دات آنلاين

محمود :                                  برو اون ور ببينم . پررو ، خجالتم نمي كشه